tag:blogger.com,1999:blog-333531052024-03-07T11:37:44.587+03:00കര്ണ്ണശാപംകൊതിച്ചതൊന്നും നേടാനാകാതെ, ആശിച്ച വേഷങ്ങള് കെട്ടാനാകാതെ, കിട്ടിയ വേഷം നന്നായി ആടി തീര്ക്കാന് കഴിയാതെപ്പോയ ഈ കര്ണ്ണന്റെ , മണ്ണില് വീണ് ഉടയുന്ന കര്ണ്ണ സ്വപ്നങ്ങള്ക്ക് വേണ്ടി ...കര്ണ്ണന്http://www.blogger.com/profile/03196596864708086578noreply@blogger.comBlogger18125tag:blogger.com,1999:blog-33353105.post-89699294443644059052008-12-19T02:23:00.004+03:002008-12-19T02:28:56.329+03:00പ്രിയ വയനക്കരാ ഇപ്പോള് ക്ഷമിക്കുഎന്തായിരുന്നു ഇൌ നീണ്ട മൌനത്തിനു കാരണമെന്നു കഴിഞ്ഞ ദിവസമാണ് ആലോചിച്ചത്. എന്റെ നന്മയെ ആഗ്രഹിക്കുന്ന ഒരു സുഹൃത്തിന്റെ ചീത്തവിളിയാണ് ഉറഞ്ഞുപോയ ഒരു മണ്പ്പുറ്റില് നിന്നു പുറത്തേക്കു നോക്കാന് എന്നെ ചിന്തിപ്പിച്ചത്. വളരെ തിരക്കിലായിരുന്നു എന്ന ഒരു അലസ മറുപടിയോടെ അവന്റെ ചോദ്യങ്ങളുടെ മുന ഒടിക്കാമായിരുന്നു. അല്ലെങ്കില് ഒരു മാറ്റം വേണമെന്നു തോന്നി എന്ന ബൌദ്ധീകമായി മറുപടി പഞ്ഞു നില്ക്കമായിരുന്നു. അല്ലെങ്കില് അവന്റെ പതിവു കുറ്റപ്പെടുത്തലുകള് ഏറ്റുവാങ്ങി എന്നും അവനു കീഴടങ്ങുന്നതുപോലെ പ്രതിഭാ ദാരിദ്രമെന്നു സ്വയം മുദ്രകുത്തി അവന്റെ സഹാനുഭൂതി വാങ്ങി. അവന്റെ സ്നേഹമുള്ള ഉപദേശങ്ങള്ക്കു കാതോര്ക്കാമായിരുന്നു. എന്നാല് അതൊന്നുമല്ല സത്യം. അത് എന്നെക്കാളും നന്നായി അവനറിയാമെന്ന ബോധം ആ സംസാരം അവസാനിച്ചപ്പോള് മാത്രമാണ് എനിക്കു മനസിലായത്. <br />എല്ലാവരില് നിന്നും അകന്ന് സ്വയം തീര്ത്ത തുരുത്തിലേക്കു ഒതുങ്ങിയ കാലത്ത് എന്തെങ്കിലും നേടിയോ എന്നു ചോദിച്ചാല് ഇല്ല എന്ന് എന്നെക്കാളും വ്യക്തമായി ആര്ക്കും അറിയാമായിരുന്നു. നഷ്ടങ്ങളുടെ കണക്കു പുസ്തകം നിവര്ത്തിയാല് പലിശയും കൂട്ടുപലിശയും നിറഞ്ഞു പുറത്തേക്കു തള്ളി നില്ക്കുന്ന കുത്തഴിഞ്ഞ കടലാസുകള് കാണാം. വാക്കുകളുടെ മൂര്ച്ച, അതിന്റെ ഭംഗി, പ്രണയത്തിന്റെയും വിരഹത്തിന്റെയും ഒടുവില് നഷ്ടബോധത്തിന്റെയും വേദനകളും തീവ്രതകളും ഇന്നു തീര്ത്തും കുറഞ്ഞുപ്പോയി. ഇതു പറയാന് കാരണം അതായിരുന്നു ഞാന്. അല്ലെന്നു നിങ്ങളുടെ മുന്നില് കാണിക്കാന് നാടകം കളിക്കുമ്പോഴും അതു മാത്രമായിരുന്നു ഞാന്. പക്വത ഇല്ലായ്മയുടെയും അലസതയുടെയും ഒരു കൂടാരം. കാറ്റടിച്ചു പൊടികയറുമ്പോഴും വെയിലേറ്റു നിറം മങ്ങുമ്പോഴും മഴപെയ്തു ചോരുമ്പോഴും ഞാന് ഇവിടെ തന്നെയായിരുന്നു. എന്റെയീ പഴയ കൂടാരത്തില്. കഴിഞ്ഞ ദിവസം സംസാരിക്കവേ എന്നോട് ഏറെ സ്നേഹമുള്ള എന്റെ സ്നേഹിതന് പറഞ്ഞു. '' നീ ഇപ്പോള് ഒരു ശവകുടീരം പോലെ അപ്രസക്തമായിട്ടുണ്ടെന്ന്''. നേരാണ് ചിന്തിച്ചപ്പോള് എന്റെ കൂടാരം വെറും ശവകൂടാരമായെന്നു തോന്നി. <br />പഴയ സ്ഥലങ്ങളും പഴയ ഒാര്മകളും സ്വപ്നങ്ങളുമായി കഴിയുന്ന ഒരാള്. മറ്റുള്ളവര്ക്കെല്ലാം തീര്ത്തും അന്യമായ പുരാതന ലോകത്തിലെ ഒരു ജീവി. ചരിത്രം എന്നെ എവിടേയും രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടില്ല. ഒരു പുല്ക്കൊടുപോലും എന്റെ ഒാര്മകളില് താളം തുള്ളിയിട്ടില്ല. ഒരു സ്വപ്നം പോലും എന്നെ ഒാര്ത്തു ഉണര്ന്നിട്ടില്ല. എന്നിട്ടും ഞാനിപ്പോഴും ജീവിച്ചിരിക്കുന്നു. മരണത്തിനും ജീവിതത്തിനും ഇടയിലുള്ള ഇൌ സമതലത്തില്. വാക്കുകളുടെ പടുതിരി കത്തുന്ന ഇൌ തണുത്ത ബ്ലോഗില്. എങ്ങു നിന്നെങ്കിലും വന്നെത്തുമെന്നു കരുതുന്ന അജ്ഞാതനായ അല്ലെങ്കില് അജ്ഞാതയായ വായനക്കാരനെയും കാത്ത്. നിങ്ങള്ക്ക് തരാന് എന്റെ കയ്യില് ഒന്നുമില്ല. തമാശകളുടെയോ ചിന്തകളുടെയോ ബുദ്ധിയുടെയോ ഒരു ചെറുകണം പോലും തരാനില്ല. ദുഖത്തിന്റെ ചവര്പ്പും അതിന്റെ മട്ടും കുടിച്ചിറക്കി ബോധം മറഞ്ഞു വീണ തെരുവോരങ്ങളിലെ അല്പ്പം വിശേഷം മാത്രം.കര്ണ്ണന്http://www.blogger.com/profile/03196596864708086578noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-33353105.post-90269966208729969512008-05-12T20:12:00.002+03:002008-05-12T20:25:21.052+03:00അവര്ക്കിടയില്.....അവന്<br />ഒരാണ്കുട്ടി,<br />ജീവിതത്തെ കുറിച്ചു<br />വര്ണശബളമായ<br />സ്വപ്നങ്ങള് മാത്രം കാണുന്നവന്<br />ഒരു വെറും ആണ്കുട്ടി<br /><br />ഒരിക്കല്<br />സ്വപ്നം കണ്ടു മടുത്ത്<br />വെറുതേ ഇരിക്കേ<br />ഇരുന്നു മുഷിയേയാണ<br />അവളെ കണ്ടത്<br /><br />അവള്,<br />ഒരു പെണ്കുട്ടി;<br />വെറും പെണ്കുട്ടി,<br />എടുത്തണിയാന് സുന്ദരിയുടെയോ,<br />പറഞ്ഞു കേള്പ്പിക്കാന്<br />ബുദ്ധിമതിയുടെയോ<br />വശീകരിച്ചു വീഴ്ത്താന് വേശ്യയുടെയോ<br />കഴിവും ആവരണവുമില്ലാത്തവള്<br />വെറും ഒരു പെണ്കുട്ടി<br /><br />അവര്,<br />വിദൂരമായ രണ്ടാത്മാക്കള്<br />വിത്യസ്തമായ രണ്ടുഭുഖണ്ഡങ്ങള്<br />വിദൂരമായ രണ്ടു സമുദ്രങ്ങള്<br />വികര്ഷിക്കുന്ന രണ്ടു ധൂവങ്ങള്<br />വിദൂരമായ രണ്ടു ഭൂഗോളങ്ങള്<br />ന്യൂട്ടന്റെ മൂന്നാം ചലന നിയമം പോലെ<br />വിപരീതമായ രണ്ടു പേര്<br /><br />പിന്നീട്<br />അവളുടെ നിറങ്ങളില്ലാത്ത<br />പൂന്തോട്ടങ്ങളില് അവര്<br />പ്രണയിച്ചു നടന്നു<br />അവന്റെ സ്വപ്നങ്ങളിലെ<br />കടുംചുവപ്പില് വിരിഞ്ഞ<br />പൂക്കളുള്ളകരയില്<br />പച്ചപ്പിന്റെ മേലാങ്കി അണിഞ്ഞ<br />താഴ് വരകളിലൂടെ, പാടങ്ങളിലൂടെ<br /><br />ഒടുവില്<br />വികര്ഷണത്തിന്റെ<br />സാധാരണയോടെ മറവിയുടെ<br />കുറുക്കു വഴികളിലൂടെ<br />അവന് അവളെയും അവള് അവനെയും<br />അവര് അവരെയും മറന്നു<br />പക്ഷെ അപ്പോഴും<br />സമുദ്രത്തില്<br />തിരയടിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു<br />ധ്രൂവങ്ങളില്<br />മഞ്ഞു പെയ്യുന്നുണ്ടായിരുന്നു.കര്ണ്ണന്http://www.blogger.com/profile/03196596864708086578noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-33353105.post-69637638467000789422008-05-12T20:09:00.000+03:002008-05-12T20:10:37.535+03:00കര്ണന്റെ വന്ദനംഏറെ കാലത്തിന്റെ നിശബദ്ധയ്ക്ക് ശേഷം കര്ണന് വീണ്ടും എത്തുന്നു. കുരുക്ഷേത്ര രണാങ്കണത്തില് എതിരാളിയുടെ ഗൂഢമായ ചതി ഏറ്റുവാങ്ങി പോരാട്ടം അവസാനിപ്പിച്ചിടത്തു നിന്നു തന്നെ. പോരാട്ടത്തിലെ സഹ യോദ്ധാക്കളെ വീണ്ടും കണ്ടെത്താമെന്ന മോഹം ഉള്ളിലുണ്ട്. എങ്കിലും രണ്ടു വര്ഷത്തെ നിശബ്ദ്ധത ശത്രുതയായി മാറിയിട്ടില്ലെന്നു കരുതി, ഉള്ളില് കത്തുന്ന കനലുകള്, അവയുടെ ചൂടും ചൂരും തണുത്തിട്ടില്ലെന്ന പ്രതീക്ഷയില് കര്ണന് ബൂലോഗത്തിന്റെ വഴികളില് വീണ്ടും എത്തുന്നു. രാജാവായിരിന്നിട്ടും തേരാളിയുടെ ചെറ്റകുടിലില് വളരേണ്ടി വന്ന മനോഭാവത്തോടെ, ആനയിക്കാന് തോഴിമാരോ വീശാന് വെണ്ഞ്ചാമരങ്ങളോ ഇരുന്നു കല്പിക്കാന് സിംഹാസനമോ അനുചര വൃന്ദങ്ങളോ ഒന്നുമില്ലാതെ വീണ്ടും തുടക്കം കുറിയ്ക്കട്ടെ ഗുരുഭൂതരേ ബൂലോഗ ദേവപ്രജകളെ സഹപോരാളികളെ നിങ്ങള്ക്കും ഈ കുരുക്ഷേത്രത്തിനും കര്ണന്റെ വന്ദനംകര്ണ്ണന്http://www.blogger.com/profile/03196596864708086578noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-33353105.post-16199437730540542622007-03-11T21:25:00.000+03:002007-03-11T22:24:19.132+03:00മേരീ ഖയാലോം മേം....തിരക്കു പിടിച്ച സബര്ബന് ട്രയ്നില് തൂങ്ങി നില്ക്കുമ്പോഴാണ് ഞാന് ആദ്യമായി അവളെ കണ്ടത്. പതിനെട്ടോ ഇരുപതോ വയസ് മാത്രം പ്രായമുള്ള അവളെ കടന്നു പോയ വസന്തകാലത്തിന്റെ ബാക്കി നില്ക്കുന്ന സ്മരണയോടെ കാമേച്ഛ ലേശവുമില്ലാതെയാണ് ഞാന് നോക്കിയത്.<br />തോളില് തൂക്കിയിട്ടിരുന്ന പുസ്തക സഞ്ചിയില് എന്തോ തിരയുമ്പോള് അറിയാതെയാണ് അവള് മുഖമുയര്ത്തി നോക്കിയതും അവളെ സ്നേഹപൂര്വ്വം നോക്കി പുഞ്ചിരിക്കുന്ന എന്നെ കണ്ടതും. മറ്റേതൊരു പെണ്കുട്ടിയും വെറുപ്പോടെ മാത്രം മുഖം വെട്ടിത്തിരിക്കാന് മാത്രം യോഗ്യത ഉണ്ടായിരുന്ന എന്നെ അവള് രണ്ടു നിമിഷം നോക്കി പിന്നെ കണ്ഇമകള് ഒന്നു ചിമ്മി... പുസ്തക സഞ്ചിയില് തിരച്ചില് തുടര്ന്നു. പുസ്തകങ്ങള്ക്കിടയില് നിന്ന് ഭീം സെന് ജോഷിയുടെ ഖയാല് ഗസല് ഗാനങ്ങളടങ്ങിയ സീഡിയെടുത്ത് ആശ്വാസത്തോടെ അത് നെഞ്ചില് ചേര്ത്ത് വച്ചപ്പോളാണ് അവള് മറ്റെതു പെണ്കുട്ടിയില് നിന്നും വിഭിന്നയായി സുന്ദരിയായി എനിക്ക് തോന്നിയത്.<br />കല്യാണിലെ ചെറിയ ഫാറ്റിലേക്ക് നടക്കുമ്പോഴും എന്റെ ഉള്ളില് സിഡി നെഞ്ചോട് ചേര്ത്തു പിടിച്ചു നില്ക്കുന്ന ആ പെണ്ക്കുട്ടിയുടെ നിഷ്കളന്ക മുഖമായിരുന്നു.<br />പിന്നീട് നാലു വര്ഷങ്ങള്ക്കു ശേഷം ചുവന്ന തെരുവിന്റെ അറ്റത്തുള്ള ഇടുങ്ങിയ പഗോഡയില് മങ്ങിയ വെള്ളിച്ചത്തിനു കീഴേ ജിന്നിന്റെ ലഹരിയോടെ 800 രൂപ മുടക്കിയ വേശ്യയെ ഭോഗിച്ച് തളര്ന്ന് കിടക്കുമ്പോഴാണ് ഭീംസെന് ജോഷിയുടെ ഖയാല് അവള് ശോകമൂകമായി മൂളിയത്. ഞെട്ടി ഉണരുമ്പോള് തളര്ന്ന ശരീരത്തിനും കുഴഞ്ഞു പോകുന്ന നാവിനും അടഞ്ഞുപോകുന്ന കണ്ണിനും മുന്നില് അന്ന് സബര്ബന് ട്രെയിനില് വച്ച് പുസ്തകസഞ്ചിയില് നിന്ന് സീഡി എടുക്കുന്ന പെണ്കുട്ടിയുടെ മുഖമായിരുന്നു.... അമ്പരന്നു നില്ക്കുന്ന എന്നെ നോക്കി കണ്ഇമ ചിമ്മുന്ന ആ പെണ്കുട്ടിയായിരുന്നു...കര്ണ്ണന്http://www.blogger.com/profile/03196596864708086578noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-33353105.post-1166353098685729152006-12-17T13:56:00.000+03:002006-12-17T13:58:18.703+03:00നമ്മുക്കിടയില് തിരയടിക്കുന്നത്പ്രണയിച്ചിരുന്ന കാലത്തേക്കാള് അവള് എന്നെയും ഞാന് അവളേയും സ്നേഹിച്ചത് പിരിഞ്ഞതിനു ശേഷമായിരുന്നു. കണ്ണുള്ളപ്പോള് കണ്ണിന്റെ വില അറിയില്ലെന്നു പറയുന്നതുപോലെ കാണാതിരുന്ന, കേള്ക്കാതിരുന്ന കാലത്തില് ഞങ്ങള് വല്ലാതെ സ്നേഹിച്ചു. ഒരിക്കലും ഒന്നാവില്ലെന്നറിയാമായിരുന്നു എങ്കിലും പുഴ ഒഴുകി സമുദ്രത്തില് ചേരുന്നതു പോലെ; താന് എത്രമാത്രം നിറഞ്ഞ് ഒഴുകിയാലും സമുദ്രം നിറയില്ലെന്നറിയുന്ന പുഴയെപ്പോലെ ഞങ്ങളുടെ സ്നേഹം ഒഴുകി കൊണ്ടിരുന്നു.<br />"നമ്മുക്കിടയില് തിരയടിക്കുന്നത്<br />സ്നേഹത്തിന്റെ സമുദ്രമാണെന്ന്<br />നീ പറഞ്ഞപ്പോള്<br />ഞാന് ഭയന്നു<br />തീരങ്ങള് തമ്മിലുള്ള അകലമോര്ത്ത്...."കര്ണ്ണന്http://www.blogger.com/profile/03196596864708086578noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-33353105.post-1163195496284709812006-11-11T00:50:00.000+03:002006-11-11T00:51:39.126+03:00നമ്മുടെ പ്രണയം<span style="font-size:130%;">ലോകം ഉറങ്ങി</span><br /><span style="font-size:130%;">ഭൂമി മുഴുവന് ഉറങ്ങി </span><br /><span style="font-size:130%;">നീയുറങ്ങി ഞാനും. </span><br /><span style="font-size:130%;">പക്ഷെ </span><br /><span style="font-size:130%;">നമ്മുക്കിടയിലാരോ </span><br /><span style="font-size:130%;">ഉണര്ന്നിരുന്നു.<br />കണ്ണുറങ്ങി കനവുറങ്ങി</span><br /><span style="font-size:130%;">ഹൃദയമൊഴികേ മറ്റെല്ലാമുറങ്ങി</span><br /><span style="font-size:130%;">നിദ്രയുടെ നിതാന്ത നിശബ്ദ കണങ്ങള്ക്കിടയിലൂടെ </span><br /><span style="font-size:130%;">നമ്മിലാരോ സംവദിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.</span>കര്ണ്ണന്http://www.blogger.com/profile/03196596864708086578noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-33353105.post-1162883902456370652006-11-07T10:11:00.000+03:002006-11-07T10:19:18.996+03:00പ്രണയിക്കാത്തവര്ക്ക്<span style="font-size:130%;">നീ കണ്ട കണ്ണുകള് നിന്നെയോ </span><br /><span style="font-size:130%;">നിന്നെ കണ്ട കണ്ണുകള് നീയോ കണ്ടില്ല.</span><br /><span style="font-size:130%;">അങ്ങനെ പ്രണയം നിനക്ക് അന്യമായി.<br /></span>കര്ണ്ണന്http://www.blogger.com/profile/03196596864708086578noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-33353105.post-1161724983032309572006-10-25T00:18:00.000+03:002006-10-25T00:24:46.336+03:00നിങ്ങളെ നിങ്ങളായി മനസിലാക്കുക!!!<p><span style="font-size:130%;">തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോള് എനിക്കു പലപ്പോഴും അമ്പരപ്പ് തോന്നാറുണ്ട്. ഞാന് എങ്ങനെ ഇവിടം വരെ എത്തിഎന്നതില്. ഇങ്ങനെ ഓര്ക്കാന് നിങ്ങള്ക്കും തോന്നാറില്ലേ? ഇന്നു നാം ആരാണ് കുറച്ചു കാലം മുമ്പ് നാം ആരായിരുന്നു? നാളെ നമ്മള് ആരായി തീരും എന്നത് ചിന്തിക്കുന്നത് നല്ലതാണ്. </span></p><p><br /><span style="font-size:130%;">നമ്മളെ നമ്മളായി തന്നെ എല്ലാവര്ക്കും മനസിലാക്കാന് കഴിയാറുണ്ടോ? നിങ്ങളെ നിങ്ങളായി തന്നെ മനസിലാക്കുന്ന ആളോട് അല്ലെങ്കില് കാമുകിയോട് കാമുകനോട് നിങ്ങള്ക്ക് വല്ലാത്ത അടുപ്പം തോന്നാറില്ലേ...? </span></p><p><br /><span style="font-size:130%;">പലരും കണ്ടെത്തിയതിന്റെ അപ്പുറം നാം മറ്റാരോ ആണ്. </span></p><p><span style="font-size:130%;">പഴയ ഓര്മ്മകളില് ഓളം തുള്ളുന്ന കുതിര്ന്ന ഒരു കടലാസ് തോണി. </span></p><p><span style="font-size:130%;">മഴ കാത്തു നില്ക്കുന്ന മഴപ്പാറ്റ,</span></p><p><span style="font-size:130%;">ഊതിയാല് അടരുന്ന പൂങ്കുല പോലെ </span></p><p><span style="font-size:130%;">ലോലം അതിലോലം </span></p><p><span style="font-size:130%;">ലക്ഷ്യപ്രാപ്കി നേടാതെ മണ്ണിലമര്ന്നു പോകുന്ന </span></p><p><span style="font-size:130%;">നേര്ത്ത ഘനീഭവിച്ച ഒരു കണ്ണുനീര് തുള്ളി...</span></p><p><span style="font-size:130%;"></span></p><p><span style="font-size:130%;">ഒരാളാലും മനസിലാക്കപ്പെടാതെ പോകുന്നവരുടെ ആത്മാവ് ദീനദീനമായി വിലപ്പിക്കുന്നതോര്ത്തു നോക്കൂ...</span></p><p><span style="font-size:130%;"></span></p><p><span style="font-size:130%;">"പങ്കുവയ്ക്കപ്പെടാത്ത ചിന്തകളും </span></p><p><span style="font-size:130%;">മൊഴിയപ്പെടാത്ത മോഹങ്ങളും </span></p><p><span style="font-size:130%;">കണ്ടു തീരാത്ത സ്വപ്നങ്ങളും </span></p><p><span style="font-size:130%;">ഏതു ചില്ലയിലാണ് ചേക്കേറുക??</span></p><p><span style="font-size:130%;">ഒടുക്കം </span></p><p><span style="font-size:130%;">എവിടെയാണവ അഭയം കണ്ടെത്തുക"?????!!!!!</span></p>കര്ണ്ണന്http://www.blogger.com/profile/03196596864708086578noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-33353105.post-1160773526361111402006-10-13T23:56:00.000+03:002006-10-14T00:10:45.300+03:00പ്രണയത്തില് അവരുടെ പതിവ്<span style="font-size:130%;">കാണാത്തപ്പോഴെല്ലാം </span><br /><span style="font-size:130%;">വരണം എന്നു പറഞ്ഞ് </span><br /><span style="font-size:130%;">കാത്തിരിക്കാറുണ്ടായിരുന്നു. </span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">കോള്ക്കാത്തപ്പോഴൊക്കെ </span><br /><span style="font-size:130%;">എവിടെ? എന്ന ചോദ്യത്തോടെ</span><br /><span style="font-size:130%;">പക്ഷെ </span><br /><span style="font-size:130%;">കാണുമ്പോള് കേള്ക്കാതെ </span><br /><span style="font-size:130%;">നടന്നു മറയുന്നതായിരുന്നു </span><br /><span style="font-size:130%;">അവരുടെ പതിവ്!!!</span>കര്ണ്ണന്http://www.blogger.com/profile/03196596864708086578noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-33353105.post-1160553412403366842006-10-11T10:55:00.000+03:002006-10-11T10:58:29.223+03:00എന്റെ പ്രണയം<blockquote><p><br /><span style="font-size:130%;">വിരുദ്ധ ധ്രുവങ്ങളിലേയ്ക്ക് പോകുന്ന </span></p><p><span style="font-size:130%;">പാതയ്ക്ക് ഇരു വശത്ത് നിന്നാണ് </span></p><p><span style="font-size:130%;">അവര് കണ്ടു മുട്ടിയത്. </span></p><p><span style="font-size:130%;">അടുത്തതിനു ശേഷം അകലങ്ങളിലേയ്ക്ക് </span></p><p><span style="font-size:130%;">പോകേണ്ട രണ്ടു പേര്.</span> </p></blockquote>കര്ണ്ണന്http://www.blogger.com/profile/03196596864708086578noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-33353105.post-1159348581916081042006-09-27T12:09:00.000+03:002006-09-27T12:16:21.933+03:00അവള്; ധനുമാസക്കാറ്റ്ആരെയും ഗൌനിക്കാതെ<br />തണുത്ത കരങ്ങളുമായി തിരക്കിട്ട്<br />എന്റെ മുറിയിലേക്ക് അവള് കയറുന്നു.<br />അവളൊഴികെ, മറ്റാരും കയറുന്നില്ല.<br /><br />വാതില് വിരിപ്പിനെ തള്ളി നീക്കി<br />കസാലയില് നിന്നെന്നെ<br />പുതപ്പിന്റെ അടിയിലേക്ക് തള്ളിയിട്ട്<br />മേശയിലെ കടലാസുകള്ക്കിടയില്<br />രഹസ്യം തിരയുന്നതും അവളാണ്.<br /><br />അഴയിലെ തുണികളെ ഊഞ്ഞാലാടിപ്പിച്ച്<br />കീശകളില് പരതുന്നതുമവള് തന്നെ<br />ഭിത്തിയിലെ ഐശ്വരാറായിയെ നുള്ളി<br />നിലത്തെറിയുന്നതും അവളാണ്.<br />മേശയിലെ വിളക്കിന്റെ തിരി<br />'മിക്കപ്പോഴും' കെടുത്തുന്നത് അവളാണ്.<br /><br />'ചിലപ്പോഴൊക്കെ' നനുത്ത ഇരുട്ടില്<br />എന്റെ പുതപ്പില് നുഴഞ്ഞ് കയറി<br />വികാരഭരിതയായ സ്ത്രീയുടെ<br /> ഇളം ചൂടുള്ള ശരീരത്തെ 'പലപ്പോഴും'<br />കൊതിയോടെ ഓര്മ്മിപ്പിക്കുന്നത് അവളാണ്.<br />അവള് മാത്രമാണ്.<br /><br />എങ്കിലും 'എല്ലായ്പ്പോഴും'<br />ഈ നശിച്ച <strong>കാറ്റ് </strong>എപ്പോള്<br />അടങ്ങുമെന്ന് ഞാന് പിറുപ്പിറുക്കാറുണ്ട്.കര്ണ്ണന്http://www.blogger.com/profile/03196596864708086578noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-33353105.post-1158528842285850432006-09-18T00:33:00.000+03:002006-09-19T12:09:37.186+03:00കാത്തിരിക്കുക...കഴിയുന്നവന് അല്ലെനങ്കില് കാത്തിരിക്കാന് കഴിയുന്നവള് വലിയ സഹനശേഷിയുള്ളവരാണ്. കാരണം കാത്തിരിക്കുക എന്നപ്പോലെ ഉത്തരവാദിത്വമേറിയ ജോലി എന്താണ് കാത്തിരിപ്പോളം വിരസതയും ആകാംഷയും സമ്മാനിക്കുന്നതെന്താണ്?. കാത്തിരിപ്പോളം മറ്റെന്താണ് നിങ്ങളെ ശ്രദ്ധാലുവാക്കുന്നത്?<br /><br />കാണുന്ന കാഴ്ചകളിലും വസ്തുക്കളിലും നിങ്ങളുടെ സമീപത്തിരിക്കുന്നവരുടെ സംസാരത്തിലും നിങ്ങള് മറ്റെന്നത്തെക്കാളും ശ്രദ്ധയോടെ ശ്രദ്ധിക്കും. കാത്തിരുപ്പ് നിങ്ങളെ താല്പ്പര്യമില്ലാത്ത വിഷയങ്ങള്ക്കുപ്പോലും കീഴ്പ്പെടുത്തുന്നു. കാത്തിരുപ്പ് നീളും തോറും നിങ്ങളുടെ വാച്ച് മറ്റെന്നത്തെക്കാളും സ്ലോ ആകുന്നു. അസ്വസ്ഥതയോടെ നിങ്ങള് പലവട്ടം വാച്ചില് നോക്കുന്നു.<br /><br />കാത്തിരുന്ന് കണ്ടെത്തുമ്പോള് നിങ്ങള് അസ്വസ്ഥതയോടെ സന്തോഷിക്കുന്നു.ഗര്ഭിണിയായ ഒരു സ്ത്രീയുടെ അത്രയും ചലനാത്മകമായ മനസ് ഭുമിയില് മറ്റാര്ക്കും ഉണ്ടാകില്ല കാരണം അവള് കാത്തിരിക്കുകയാണ് തന്റെ തക്തത്തിന്റെ രക്തവും തന്റെ മാംസത്തിന്റെ മാംസവുമായ തന്റെ പ്രിയ കുഞ്ഞിനെ....കര്ണ്ണന്http://www.blogger.com/profile/03196596864708086578noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-33353105.post-1158223765777541562006-09-14T11:47:00.000+03:002006-09-14T11:50:01.253+03:00സ്ത്രീ...."നിങ്ങള്ക്ക് ഒരിക്കലും കരഗതമാകാത്ത വിശിഷ്ടമായ മുന്തിരിപ്പഴം പോലെ - എന്നാല് കണ് മുന്നില് തന്നെ, ഒരിക്കലും തെടാന് പറ്റാതെ, എന്നാല് തൊടന് പറ്റാവുന്നത്ര അടുത്ത്, അരികില് എന്നാല് അകലെ; അങ്ങനെ ആയിരിക്കുമ്പോഴാണ് സ്ത്രീ ഏറ്റവും ശക്തയാവുന്നത്, അധികാരമുള്ളവളാകുന്നത്.<br /><br />വളരെ പെട്ടന്ന് നിങ്ങളുടെ മടിയിലേക്ക് വീണാല് അവളുടെ ശക്തിയെല്ലാം ചോര്ന്നു പോകും. ഒരിക്കല് നിങ്ങളവളുടെ ലൈംകീഗതയെ ചൂഷണം ചെയ്താല്, ഒരിക്കലവളെ ഉപയോഗിച്ചാല് അവളുടെ കഥ കഴിഞ്ഞതു തന്നെ. അവള്ക്കു നിങ്ങളുടെ മേലുള്ള അധികാരം അതോടെ നഷ്ടമാകും. അതു കൊണ്ട് അവള് നിങ്ങളെ ആകര്ഷിക്കുകയും അകന്നു മാറുകയും ചെയ്യുന്നു. അവള് നിങ്ങളെ വശീകരിക്കുന്നു, നിങ്ങളെ പ്രകോപിതരാക്കുന്നു, നിങ്ങളെ മോഹിപ്പിക്കുന്നു; എന്നാള് നിങ്ങള് അരികിലെത്തുമ്പോള് മുഖം തിരിക്കുന്നു, നിങ്ങളെ നിക്ഷേധിക്കുന്നു."കര്ണ്ണന്http://www.blogger.com/profile/03196596864708086578noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-33353105.post-1158049421685782462006-09-12T11:21:00.000+03:002006-09-12T11:23:41.693+03:00ആദ്യ വാക്കും ആദ്യ ചുംബനവും<div align="justify">ആദ്യ വാക്കിന്റെ മാസ്മരികത അവസാന വാക്കിനും സുക്ഷിക്കാന് നിങ്ങള്ക്കു കഴിയാറുണ്ടോ......? ആദ്യ കാഴ്ചയുടെ ദൃശ്യപരത അവസാന കാഴ്ചവരെ മുഴുമിക്കാറുണ്ടോ....? ആദ്യ പ്രണയത്തിന്റെ തീവ്രത പിന്നീടുള്ളവയ്ക്കുണ്ടോ....?</div><div align="justify"> </div><div align="justify">ആദ്യത്തെതെല്ലാം സുന്ദരവും അനിവാര്യവുമാണ്. എന്നാല് അവസാനങ്ങളില് അത് നേര് വിപരീതവും. ആദ്യ ചുംബനത്തിന്റെ വികാരം പിന്നീടുള്ളവയ്ക്ക് ഇല്ലാത്തതു പോലെ.... </div><div align="justify"> </div><div align="justify">ആദ്യത്തേത് ആദ്യമായത് അതൊരു ലോകമാണ്. നിങ്ങള് എന്നും ഓര്ക്കാന് ആഗ്രഹിക്കുന്ന താലോലിക്കാന് ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന ഓര്മ്മകളുടെ ഒരു ലോകം ആദ്യത്തേതൊന്നും അവസാനിക്കാതിരിന്നെങ്കില് അവസാനത്തെതൊന്നും ആരംഭിക്കാതിരിന്നെങ്കില്... </div>കര്ണ്ണന്http://www.blogger.com/profile/03196596864708086578noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-33353105.post-1156978364039741522006-08-31T01:50:00.000+03:002006-08-31T01:52:44.053+03:00ഒരാള് മരിക്കുന്നത്ഒരാള് മരിക്കുക എന്നാല് വലിയ കാര്യമാണോ അതെ ഒരാള് മരിക്കുമ്പോള് അയാള്ക്കൊപ്പം എന്തെല്ലാം ആണ് നഷ്ടപ്പെടുന്നത്. അയാളുടെ ശരീരം വീടിന്റെ പടഇയിറങ്ങുമ്പോള് അയാളുടെ ഓര്മ്മകളും നമ്മിള് നിന്ന് അയാളപ്പോലെ യാത്ര പറയാതെ പടിയിറങ്ങി പോവുകയാണ്.<br /><br />മരണം എന്നും എന്നെ പേടിപ്പിക്കുന്ന ഒരോര്മ്മയായിരുന്നു. മരണത്തിന്റെ തണുപ്പും അതിന്റെ ചടങ്ങുകളുടെ കുന്തഇരിക്ക മണവും എന്റെ ഓര്മ്മകളില് അസ്വസ്ഥതയായി പടര്ന്നിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. അപ്രതീക്ഷിതമായി മുഴങ്ങുന്ന ഒരു പള്ളി മണിപോലും എന്റെ ഞരമ്പുകളില് ഭയത്തിന്റെ കരിനാഗമായി നീലനിറം പടര്ത്തുമായിരുന്നു. എന്നെ വിട്ടൊഴിയാതിരുന്ന മരണത്തിന്റെ തണുത്ത കരങ്ങളില് ഏഴാം വയസ്സു മുതലിന്നോളം എന്റെ കൌമാരക്കാലം വരെ എന്റെ ഒത്തിരി പ്രിയപ്പെട്ടവര് പെട്ടുപ്പോയിട്ടുണ്ട്. അവരില് ഓരോരുത്തരും അവരെ കുറിച്ചുള്ള എന്റെ ഓര്മ്മകള് ആകട്ടെ ഇനിയുള്ള കുറച്ച് ദിവസങ്ങളില്<br /><br />ജീവിതത്തിലുടനീളം തീര്ത്തും അരക്ഷിതനായ ഒരു കുട്ടിയായിരുന്നു ഞാന്. ലോകത്തിന്റെ വിശാലതയിലേക്ക് കൈ പിടിച്ചു നടത്താന് പലപ്പോഴും എനിക്ക് ആരും തുണയുണ്ടായിരുന്നില്ല. ജീവിതത്തില് കയ്ക്കുന്ന അനുഭവങ്ങള് തനിച്ചു നേരിട്ടതു കൊണ്ടാവണം എന്റെ സ്വാഭാവം പലപ്പോഴും പരുഷമായി തീരാറുണ്ടായിരുന്നു. എന്റെ സനേഹനിധിയായ അമ്മയും ഏക സഹോദരിയും ബന്ധുക്കളും മറ്റും ഇവന് മാത്രമെന്താ ഇങ്ങനെ എന്നോര്ത്ത് വിലപിക്കുന്നത് ഞാന് അറിഞ്ഞിരുന്നെങ്കില്പ്പോലും ഞാന് നിസഹായനായിരുന്നു.<br /><br />അമ്മയുടെ വിവാഹം കഴിക്കാത്ത നഴ്സറി ടീച്ചറായ അനുജത്തിയായിരുന്നു എന്നെ നാലുവയസ്സുവരെ വളര്ത്തിയിരുന്നത്. കൊച്ചുകുഞ്ഞുമ്മ എന്നായിരുന്നു ഞങ്ങള് കുട്ടികള് അവരെ വിളിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നത്. എന്റെ ചേച്ചിക്ക് പിന്നാലെ അപ്രതീക്ഷിതമായി ഞാന് ജന്മം കൊണ്ടതിന്റെ ദൂഷ്യഫലമായിരുന്നു എന്റെ ഈ പ്രവാസ കാലത്തിന് കാരണമായി തീര്ന്നത്. രണ്ടു മക്കളെയും മറ്റു ജോലികളെയും ഒരുമിച്ച് കൊണ്ടു പോകാന് എന്റെ പെറ്റമ്മയ്ക്ക് കഴിയില്ല എന്നതു കൊണ്ട് എന്നെ വളര്ത്തേണ്ട ഭാരിച്ച ഉത്തരവാദിത്വം അവര് ഏറ്റെടുത്തു.<br /><br />എന്തു കൊണ്ടു അവര് ഏറ്റവും ഇളയതായ എന്നെ തിരഞ്ഞെടുത്തു എന്നതിന് ആണ്കുട്ടികളെ അവര്ക്ക് ഇഷ്ടമായിരുന്നു എന്നതാണ് ഉത്തരം. അമ്മയുടെ മറ്റനുജത്തിമാരെല്ലാം വിവാഹിതരായിട്ടും അവര് മാത്രം വിവാഹം കഴിക്കാതിരുന്നതിന്റെ കാരണം അവരുടെ ഹൃദയത്തിന്റെ വാല്വിന് തകരാറുള്ളതു കൊണ്ടായിരുന്നു എന്നത് ഞാന് വളരെ വൈകിയാണ് മനസിലാക്കിയത്. മനസില് സ്നേഹമുള്ള അമ്മയായിരുന്ന അവര് എന്നോട് പലപ്പോഴും ഒരു നേഴ് സറി ടീച്ചറിനേപ്പോലെയാണ് പെരുമാറിയിരുന്നത്.<br /><br />ജനിച്ചു വീണ ഉടനെ കരയാതിരുന്ന ഞാന് വയറ്റാട്ടിയെയും അമ്മയെയും ബന്ധുക്കളെയും പിന്നീട് ഡോക്ടര്മാരെയും കുറച്ചൊന്നുമല്ല ബുദ്ധിമുട്ടിച്ചിട്ടുള്ളത്. ശരീരം നീലനിറത്തില് പൊതിഞ്ഞ് ഞാന് മരണത്തിലേക്ക് മുങ്ങി കൊണ്ടിരുന്നപ്പോള് എന്റെ ജനനേന്ദ്രിയത്തില് നുള്ളി എന്നെ കരയിച്ചത് കൊച്ചു കുഞ്ഞുമ്മയാണ്. ജനിച്ച ഉടനെ കരയാതിരുന്നതിനാല് എന്റെ ഹൃദയത്തിന്റെ വാല്വിനും പിന്നീട് പ്രശ്നങ്ങള് ഉണ്ടായപ്പോള് ആ ആദൃശ്യചരടാണ് എന്നെയും കൊച്ചു കുഞ്ഞുമ്മയെയും ബന്ധിപ്പിച്ചിരുന്നത് എന്ന് ഞാന് വൈകി മനസിലാക്കി.<br /><br />ഇടത്തേ കൈയ്യനായ എന്നെ അടിതന്നും ഇടത്തേ കൈ ചെവിയില് പിടിപ്പിച്ച് ഊണ് വാരിത്തീറ്റിച്ചും അവര് എന്നെ ഒരു വലത്തേ കൈയ്യനാക്കി മാറ്റി. മെലിഞ്ഞ ശരീരമായിരുന്നെന്കിലും അടങ്ങിയിരിക്കാത്ത കുസൃതിക്കാരനായ എന്ന അടക്കാന് വടി എന്ന ഒരു വാക്കു മാത്രം മതിയായിരുന്നു അവര്ക്ക്. നീണ്ട മുടിയും വെളുത്ത് നീണ്ട കൈ വിരലുകളും ഉള്ള കുഞ്ഞുമ്മയുടെ ആരും ഉടയ്ക്കാത്ത, പാല് ചുരത്താത്ത മുലകള് കുടിച്ചു കൊണ്ടായിരുന്നു ഞാന് ഉറങ്ങിയിരുന്നത്.<br />പേരമരത്തില് കയറിയതിന് അതിന്റെ ചുവട്ടില് ഞാന് വീഴുമോ എന്ന് ഭയന്ന് വടിയുമായി നിന്നിരുന്ന കുഞ്ഞുമ്മയെ പേടിച്ച് മരത്തിലിരുന്ന് അലറി കരയുന്ന നാലു വയസ്സുകാരനെ അവ്യക്തമായ ഓര്മ്മകളില് എനിക്കിന്നും കാണാന് കഴിയുന്നുണ്ട്.<br /><br />ഞാന് രണ്ടാം ക്ലാസില് പഠിക്കുമ്പോഴായിരുന്നു അവരുടെ മരണം. ഏഴു വയസ്സുകാരന്റെ ബുദ്ധിയില് മരണം എന്നതിന് കാര്യമായ അര്ത്ഥമില്ലെങ്കിലും ഞാന് കുറെ കരഞ്ഞു. കാരണം മരിച്ചു പോയത് എന്റെ അമ്മയായിരുന്നു. പിന്നീട് ജീവിതത്തിന്റെ അവസ്ഥാന്തരങ്ങളില് ഞാന് അവരെ മറന്നു പോയെങ്കിലും ഇടയ്ക്ക് വല്ലാതെ മിടിക്കുന്ന ഗുളികകളുടെ ശാസനത്താല് മാത്രം ശാന്തമാകുന്ന എന്റെ കൊച്ചു ഹൃദയമായി ഇന്നും കുഞ്ഞുമ്മ എന്നെ ഓര്മ്മിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.കര്ണ്ണന്http://www.blogger.com/profile/03196596864708086578noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-33353105.post-1156801960792502352006-08-29T00:50:00.000+03:002006-08-29T00:52:40.803+03:00ഓര്മ്മകളെക്കാള് തീഷ്ണമെന്താണ്....? ഓര്മ്മകളല്ലാതെ??????!!!പ്രണയനികള് രണ്ടു പേരും തന്റെ പങ്കാളിയെ കാലങ്ങളോളം ഓര്രിക്കാറുണ്ടോ? ഉണ്ടാവണേ എന്നാണ് ഞാന് ആഗ്രഹിക്കുന്നത്.<br /><br />സച്ചിദാന്ദന് പണ്ട് പാടിയപ്പോലെ ....<br /><em>''നാല്പത് വര്ഷം കഴിഞ്ഞാലും പുരുഷന് </em><br /><em>തന്റെ ആദ്യകാമുകിയെ തിരിച്ചറിയാന് കഴിയും </em><br /><em>ഏറെ പുതുക്കി പണിതിട്ടും താന് തിരിച്ചറിയുന്ന </em><br /><em>തന്റെ ജന്മഗൃഹം പോലെ" ......</em><br />അതിനാല് ഞാന് ഇപ്പോഴും അവളെ ഓര്ക്കുന്നു. കാലം അവളില് വരുത്തിയ മാറ്റങ്ങളെ കാണാതിരിക്കാന് എനിക്കിപ്പോഴും സാധിക്കും.<br /><br />ആദ്യ കാമുകി സാദ്ധ്യതകളുടെ വലിയ ലോകമാണ് പുരുഷന് തുറന്നു കൊടുക്കുന്നത്. അവന് അന്നുവരെ ശീലിച്ചിട്ടുള്ള ജൈവീകതയുടെ തരിശ് ഭൂമിയില് നിന്നു അവനെ വര്ണ്ണങ്ങളുടെ സുന്ദരമായ പച്ചത്തഴപ്പിലേക്കാണ് അവള് അവനെ കൊണ്ട് പോകുന്നത്. അവിടെ അവന് എല്ലാം പുതുമയാണ്, കിളിയുടെ കൊഞ്ചലുകളും പൂംമ്പാറ്റയുടെ നൃത്തവുമെല്ലാം അവന് പുതുമയുടെ അമ്പ്രപ്പിന്റെ പുതിയ ലോകമാണ് തുറന്നിടുന്നത്. ആദ്യ കാമുകിയുടെ നല്ലൊരു പ്രണയം അവനിലെ ഉത്തരവാദിത്വ ബോധത്തെ, കഴിവുകളെ ഉണര്ത്തും അവനെ സ്വാശ്രയ ബോധമുള്ള പുരുഷനാക്കി മാറ്റും. അവളോടുള്ള രാഗമാണ് ഇന്ന് ഞാന് ഞാനായിരിക്കുന്നതിന്റെ അടിസ്ഥാനം.അതിനാല് ഞാന് ഇന്നും അവളെ സ്നേഹിക്കുന്നു. അന്നത്തെക്കാള് എത്രയോ അധികമായി....കര്ണ്ണന്http://www.blogger.com/profile/03196596864708086578noreply@blogger.com17tag:blogger.com,1999:blog-33353105.post-1156611675085299612006-08-26T20:00:00.000+03:002006-08-26T20:07:11.220+03:00എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട വായനക്കാരാഎന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട വായനക്കാരാ....<br /><br /> ഇവിടെ എന്തെല്ലാം എഴുതാം??! എന്തും എഴുതാം. സഭ്യവും അസഭ്യവും സാഹചര്യങ്ങളല്ലേ തീരുമാനിക്കുന്നത്. എന്റെ സഭ്യത ചിലപ്പോള് നിങ്ങള്ക്ക് അസഭ്യമായേക്കാം. നിങ്ങളുടെത് എനിക്കും. എങ്കിലും എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട വായനക്കാരാ ജീവിതം മുല്ലമൊട്ടകള് മാത്രം വിതറിയ പാതയോരങ്ങളല്ലലോ? പരുക്കന് വഴികളില് അനുഭവങ്ങളും പരുക്കനായേക്കാം... ചിലപ്പോള് - വാക്കുളും മര്യാദകളും. അശ്ലീലത്തിലേക്കല്ല, ശീലത്തില് നിന്ന് അശീലത്തിലേക്കാണ് ഞാന് നിങ്ങളെ ക്ഷണിക്കുന്നത്.... ആര്ത്തവ രക്തത്തെപ്പറ്റിയോ അസാന്മാര്ഗിക ബന്ധങ്ങളെ കുറിച്ചോ അല്ല എനിക്ക് നിങ്ങളോട് പറയാനുള്ളത്. പച്ചയായ മനുഷ്യ ജീവിതത്തെ കുറിച്ച്.... അതിനെ കുറിച്ച് മാത്രം....<br /><br />കവി പറഞ്ഞതു പോലെ<br /><br />"പ്രിയപ്പെട്ട വായനക്കാരാ വരികള്ക്കിടയില്<br />ചിലപ്പോള് ഞാന് അപ്രത്യക്ഷനാകും<br />വായനക്കിടയില് ഒരുപക്ഷെ നിങ്ങളും"....<br /><br /><em><span style="color:#ff0000;">ജീവിതം നിങ്ങളെ (എന്നെ) എന്തു പഠിപ്പിച്ചു.???</span></em><br /><br />മലയാളം വാരികയില് അവസാന പേജിലെ ആ കോളം വായിച്ച് ഞാന് ആലോചിച്ചിരിക്കാറുണ്ടായിരുന്നു. പിന്നീട് അനുഭവങ്ങളിലേക്ക് ഇറങ്ങി, തനിയെ നടന്നു തുടങ്ങിയ ഞാന് ജീവിതം ആരെയും ഒന്നും പഠിപ്പിക്കാറില്ല എന്ന വലിയ പാഠം പഠിച്ചു. ഇവിടെയാരും പരിശുദ്ധരല്ല എന്ന തിരിച്ചറിവാണ് എന്നെ ജീവിതത്തില് പൊരുതാന് വീണ്ടും വീണ്ടും പ്രേരിപ്പിക്കുന്നത്. കാരണം ഞാന് അവിശുദ്ധരുടെ പട്ടികയില് എന്നേ സ്ഥാനം പിടിച്ച ഒരാളാണ്. രക്തം ഒഴുകിയ വഴികള് മാത്രമാണ് അടച്ച് കെട്ടാതെ ബാക്കിയായിട്ടുള്ളത് എന്ന് മനസിലാക്കിയതാണ് ജീവിതത്തില് വിധിയെ അവഗണിക്കാന് എന്നെ പ്രേരിപ്പിച്ചത്. അതു കൊണ്ട് ഇത് നിങ്ങളുടെ വിധിയല്ല, എന്റെ അവകാശമാണ്. തിക്തവും അനിവാര്യവുമായ അനുഭവങ്ങളുടെ മലമുകളിള് നിന്ന് നിങ്ങളുടെ താഴ് വാരങ്ങളെ പ്രകമ്പനം കൊള്ളിക്കാന് കുത്തൊഴുക്കായി ഞാന് വരുന്നു. അത് ചിലപ്പോള് ഒരു വിജയമോ പരാജയമോ ആകാം എന്നാലും... എനിക്കു വരാതിരിക്കാനാകില്ല, മാപ്പ്കര്ണ്ണന്http://www.blogger.com/profile/03196596864708086578noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33353105.post-1156543884468347332006-08-26T01:06:00.000+03:002006-08-26T01:11:24.470+03:00എന്റെ ഓര്മ്മകള്ക്ക്ആരും ആറിയാതെ പോയ നിരവധി സ്വപ്നങ്ങളക്കും, സഫലമാകാതെ പോയ പ്രണയത്തിനും ബാല്യത്തിലെയും കൌമാരത്തിലെയും നീറുന്ന ഓര്മ്മകളക്കും, എന്നെ ഞാനാക്കിയ അനുഭവങ്ങള്ക്കും മുന്നില് മുനിഞ്ഞു കത്തുന്ന ഒരു തിരി തെളിച്ചു കൊണ്ട്കര്ണ്ണന്http://www.blogger.com/profile/03196596864708086578noreply@blogger.com5