തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോള്‍ എനിക്കു പലപ്പോഴും അമ്പരപ്പ് തോന്നാറുണ്ട്. ഞാന്‍ എങ്ങനെ ഇവിടം വരെ എത്തിഎന്നതില്‍. ഇങ്ങനെ ഓര്‍ക്കാന്‍ നിങ്ങള്‍ക്കും തോന്നാറില്ലേ? ഇന്നു നാം ആരാണ് കുറച്ചു കാലം മുമ്പ് നാം ആരായിരുന്നു? നാളെ നമ്മള്‍ ആരായി തീരും എന്നത് ചിന്തിക്കുന്നത് നല്ലതാണ്.
നമ്മളെ നമ്മളായി തന്നെ എല്ലാവര്‍ക്കും മനസിലാക്കാന്‍ കഴിയാറുണ്ടോ? നിങ്ങളെ നിങ്ങളായി തന്നെ മനസിലാക്കുന്ന ആളോട് അല്ലെങ്കില്‍ കാമുകിയോട് കാമുകനോട് നിങ്ങള്‍ക്ക് വല്ലാത്ത അടുപ്പം തോന്നാറില്ലേ...?
പലരും കണ്ടെത്തിയതിന്റെ അപ്പുറം നാം മറ്റാരോ ആണ്.
പഴയ ഓര്‍മ്മകളില്‍ ഓളം തുള്ളുന്ന കുതിര്‍ന്ന ഒരു കടലാസ് തോണി.
മഴ കാത്തു നില്‍ക്കുന്ന മഴപ്പാറ്റ,
ഊതിയാല്‍ അടരുന്ന പൂങ്കുല പോലെ
ലോലം അതിലോലം
ലക്ഷ്യപ്രാപ്കി നേടാതെ മണ്ണിലമര്‍ന്നു പോകുന്ന
നേര്‍ത്ത ഘനീഭവിച്ച ഒരു കണ്ണുനീര്‍ തുള്ളി...
ഒരാളാലും മനസിലാക്കപ്പെടാതെ പോകുന്നവരുടെ ആത്മാവ് ദീനദീനമായി വിലപ്പിക്കുന്നതോര്‍ത്തു നോക്കൂ...
"പങ്കുവയ്ക്കപ്പെടാത്ത ചിന്തകളും
മൊഴിയപ്പെടാത്ത മോഹങ്ങളും
കണ്ടു തീരാത്ത സ്വപ്നങ്ങളും
ഏതു ചില്ലയിലാണ് ചേക്കേറുക??
ഒടുക്കം
എവിടെയാണവ അഭയം കണ്ടെത്തുക"?????!!!!!
